– Увечері бери, діду, лавор із помиями, нагодуй худобу в хліві. Дідо узяв горниць та й пушов. Заходит у хлів, а вже ся темніє, несе лавор, став у коров’яче гуно, сховзся, упав, помиї му на голову ся улляли. Повзе дідо по пам’яті гет на виход, туй му кунь як даст із копита – пролітає дідо у другий кунець хліва. Начинать поцапки пробиратися до включателя, нашупав якось, клацнув – довбануло діда током, одверло го пуд корову – якраз товди, куй маржина пішала. Устав дідо, вшиток мокрий, уже поняв де виход. Іде на нього, стає на граблі, дустає ними у чоло, із послідніх сил ускакує з хліва на світ Божий, сідає пуд стіну і каже:
– Не хлів, Бога му, а Форд Боярд!